شاید امروز تنها روزی باشد که آرامش در من پیدا نیست.
امروز غمگینم نه برای غم یا رنج یا درد خود .بلکه غصه میخورم که چرا قشری
که به اصطلاح فرهنگی(معلمان) به آنها گفته میشود .برای بچه های مردم در
نقش اولیایی مهربان و دلسوز می باشند.و برای فرزندان خود معلمی سختگیر می باشند.
چرا بعضی از معلمان نقش خود را در خانه و جامعه اشتباه بازی میکنند. مگر
فراموش کردند باید به فرزندان ملت علم و تربیت یاد دهند و برای فرزندان خود
مادری یا پدری مهربان .دلسوز. یار و همراه و دوست فرزندان خود باشند و شانه
به شانه آنها را یاری دهند و به آنها محبت کنند و اعتماد بنفس و عزت نفس دهند.